Informacje o tym, jak starożytni Egipcjanie wyobrażali sobie pośmiertną egzystencję, czerpiemy głównie z tekstów religijnych i towarzyszących im przedstawień między innymi na ścianach grobowców i w papirusach.

Podstawowym i najstarszym źródłem pisanym o tematyce religijnej są Teksty Piramid, które wywarły wpływ na wszystkie późniejsze tego typu kompozycje. Były to niezliczone kolumny hieroglifów pokrywające ściany wewnątrz komór niektórych królewskich piramid. Wśród badaczy nie ma pełnej zgody, jak zdefiniować owe teksty: czy były to zaklęcia, czy narracje wypowiadane w czasie rytuałów. Pojawiają się one po raz pierwszy w piramidzie króla Unisa (XXIV wiek p.n.e.). Zawierają dużo niejasnych odwołań do dziś już nieznanych mitów i wierzeń.

Teksty Piramid koncentrują się głównie na tym, jak zmarły władca zajmował należne mu miejsce pośród innych bogów, którzy rezydowali w niebiosach. Odbywał podróż po firmamencie, gdzie utożsamiany był z bogiem słońcem – Ra. Jego celem było dotarcie do tzw. Wiecznych Gwiazd, czyli ciał niebieskich, które nie znikały za horyzontem i dlatego uznawane były za wieczne.

Początkowo Teksty Piramid przeznaczone były jedynie dla faraonów, ale w czasie załamania się autorytetu władcy i rozpadu politycznego na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. fragmenty tych tekstów zaczęły pojawiać się na sarkofagach wielmożów. Dało to początek Tekstom Sarkofagów, które opowiadały, jak zmarły dostawał się do nieba. Z czasem teksty te przekształciły się w opisy przedstawiające zaświaty.

W czasach Nowego Państwa (druga połowa II tysiąclecia p.n.e.) powstała tzw. Księga Umarłych umarłych oraz inne kompozycje opisujące ukazujące zaświaty i zawierające zaklęcia mające na celu ochronę zmarłego. Księga Umarłych dokładnie opisuje jego drogę przed sąd Ozyrysa, władcy świata umarłych, i innych bogów oraz udziela mu wskazówek, jak pomyślnie przez niego przejść. Zmarli, którzy wiedli prawy żywot, trafiali na Pole Jaru – do idyllicznej krainy, gdzie egzystencja była łatwa i przypominała doskonałe życie na egipskiej wsi.

Teksty towarzyszące zmarłemu ewoluowały przez cały czas egipskiej historii, ale zawsze widać w nich było reminiscencje Tekstów Piramid. W okresie Nowego Państwa środek ciężkości przesunął się z opisu niebios na przedstawienie świata podziemnego. Zachodzące życiodajne słońce każdego dnia umierało i schodziło do podziemi, gdzie odbywała się jego regeneracja i odrodzenie na wschodnim horyzoncie. Było ono wszechobecnym symbolem życia, śmierci i zmartwychwstania – nadziei wszystkich Egipcjan.