Mumifikacja wiązała się z mitem o Ozyrysie, który to został zabity przez swojego brata Seta i właśnie dzięki zmumifikowaniu jego szczątków zmartwychwstał.
Zmarły identyfikowany właśnie z Ozyrysem, mógł żyć wiecznie, zrównany z bogami, w „Niebiańskim Egipcie”, nazywanym polem Trzcin lub polami Jaru.
Ciało po zmumifikowaniu uważano za doskonalsze i bardziej trwałe niż za życia.
Za najuważniejsze uważano serce – tam mieszkała dusza, osobowość człowieka i istota człowieka – BA po śmierci podróżujące słoneczną baką z Re, nie usuwano go podczas mumifikacji.