W latach osiemdziesiątych XX wieku zaczęto prowadzić na zmumifikowanych tkankach badania genetyczne. Pierwsze próby określania DNA na starożytnych tkankach podejmowali w 1981 Chińczycy. Jednak dopiero zespół naukowców w Cambridge w 1983 roku odkrył zachowany fragment kodu DNA, w trakcie nawadniania starożytnej tkanki. W tym samym roku K. Mullisa opracował techniki łańcuchowej polimerazy (PCR), dzięki temu A. Wilson wraz z grupą naukowców z Berkley w 1984 roku mogli sklonować i uporządkować DNA wymarłego ssaka. A w następnym roku S. Pääbo przeprowadził pierwsze genetyczne badania egipskiej mumii, rocznego chłopca.
Od tamtej pory analizy aDNA, bo tak zostało nazwane starożytne DNA, wykorzystuje się przede wszystkim w genealogii oraz w różnych badaniach schorzeń. Technika ta jest niewątpliwie jedną z najpopularniejszych analiz przeprowadzanych na starożytnych szczątkach.